Het nieuwe buurtschap ten oosten van Beilen, er wordt al vele jaren aan gewerkt. Het buurtschap begon met de naam Beilen-Oost. Maar na een prijsvraag werd Lievingerveld de nieuwe naam. Vele mensen werken er al meer dan een decennium aan om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Zelf hoorde ik pas veel later van het plan, mijn eerste reactie: dat gaat mij in mijn eentje niet lukken, naast een drukke baan zag ik mezelf al dat geregel niet doen.

Toen kwam ik het Tiny House collectief tegen. In de zomer van 2018 woonde een informatiebijeenkomst bij. Na een bijeenkomst, een aanmeldingsformulier en een gesprek met de initiatiefnemers mocht ik mij onderdeel weten van het collectief. Een spannende stap op een nog onbekende weg. De maanden erna maakte ik kennis met mijn buren, nou ja, toekomstige buren. Al met al duurde het twee jaar. We bespraken de plannen tijdens maandelijkse bijeenkomsten. Een proces waar iedereen tijd in stak. We spraken met elkaar over de uitdagingen, de indeling en over waarom we dit deden. Iedereen had zijn moeilijke momenten, de twijfels sloegen soms toe. Wanneer je dan weer met de buurman sprak over de mooie plannen kwam de motivatie weer terug. We spraken met de bouwer van de huisjes, maakten onze persoonlijke keuzes. Ik kon me er nog niet veel bij voorstellen om er te wonen.

En dan komen de echte stappen er toch. Halverwege Mei kocht ik de grond. De kavel werd ingemeten. De graafwerkzaamheden begonnen. Het volgt elkaar snel op. Het huisje wordt afgebouwd. En dan komt die maandag, een buurman hield ons op de hoogte met foto’s ,we zagen huisjes op diepladers geladen worden, een gek gezicht. De dinsdag die volgde was bijzonder, veel bekijks, veel indrukken. Het huisje stond. Eigenlijk leef je daar naar toe, maar dan blijkt er nog veel te doen is. Zonder elektriciteit en water is het meer kamperen dan wonen. De weken erna gingen snel, veel samenwerken, veel bouwen. Ik moet je eerlijk bekennen dat de zomervakantie volledig in het teken stond van bouwen. Veel rust hadden we niet.

Met de meeste dingen op orde, vergeet je een boel van de frustratie en ongeduld. Het voelt heerlijk. Mijn eigen plek, met mijn eigen oprit. Het is een verademing. De meeste mensen begrijpen het wel als ze op bezoek komen. “Meer ben je toch ook niet nodig” hoor je dan vaak en dat is helemaal waar. Al weet je niet wat het leven me brengt. In kleine stapjes gaan we verder, vorige week de gordijnen en raamdecoratie. Binnenkort de zolder in de schuur. Vrienden zeiden tegen me dat een huis nooit af is. Ik begrijp de opmerking ondertussen wel.

Een groot avontuur wat ik niet zonder de steun van de mensen om mij heen had kunnen doen. Dankbaar voor de mensen om mij heen. Dankbaar voor kans die ik heb gekregen.

Door: Gert Pronk, fractie-ondersteuning ChristenUnie Midden-Drenthe