Ruim drie jaar ben ik nu actief in de lokale politiek namens de ChristenUnie. Het zijn erg leerzame jaren geweest. Voordat ik commissielid werd las ik vooral mee als steunfractielie – leuk en leerzaam. Maar als commissielid lever je een grotere bijdrage, onder andere door informatiesessies bij te wonen en woordvoering in de commissies te doen. De afgelopen maanden waren hectisch, dat kwam vooral door de voorbereidingen op de nieuwe coalitie. Dat vergde veel van raadsleden en commissieleden. Iedereen die energie en tijd in de politiek steekt, doet dat voor de inwoners van zijn of haar gemeente – niet voor persoonlijk gewin, en ook niet voor vrienden of familie.

"Laat ieder niet alleen oog hebben voor wat van hemzelf is, maar laat ieder ook oog hebben voor wat van een ander is." - Filippenzen 2:4

Dat stukje – iets voor een ander doen zonder er iets voor terug te verwachten – komt rechtstreeks uit de Bijbel. In Bijbelse taal heet dat dienstbaarheid. Maar ook buiten de kerk zijn er gelukkig talloze voorbeelden van mensen die zich inzetten voor anderen: vrijwilligers bij de voetbalvereniging, de buurtvereniging, of de buurvrouw die boodschappen haalt voor iemand in de straat. Voor veel mensen is dat gelukkig heel normaal. Toch staat politiek op een bepaalde manier los van dat soort zichtbaar vrijwilligerswerk. Want in de politiek mag je werken aan het welzijn van velen, zonder dat je die mensen persoonlijk ontmoet.

De mensen die je niet persoonlijk ontmoet, vormen vaak de grote groep inwoners die niet per se voor of tegen een voorstel zijn: het stille midden. De groep die niet op de barricade staat of naar Den Haag trekt voor een demonstratie. Maar als politiek vertegenwoordigen we álle groepen – ook het stille midden. Juist die mensen hebben vaak wel degelijk een mening, en daar moeten we naar proberen te luisteren. In die groep zitten ook mensen die het moeilijk hebben. Moeilijke tijden kunnen iedereen overkomen, zonder waarschuwing. Dat kunnen we met al onze voorzorgsmaatregelen niet volledig voorkomen.

Als fractie is het horen van al die meningen een uitdaging. Maar het is een uitdaging die we zo goed mogelijk proberen te vervullen. Soms is dat het verhaal in de voetbalkantine, soms een gesprekje met de buurman, het kan vele vormen aannemen. Die geluiden proberen we een plek te geven – soms in een informele uitwisseling, soms in een bijdrage in de raad. En niet elk verhaal krijgt direct een vervolg. Sommige onderwerpen keren pas na maanden of jaren terug. Dat is soms frustrerend, maar goed werk kost tijd. De uitdrukking “een broedende kip moet je niet storen” is hier wel van toepassing. Ook wij als politici moeten leren om dat geduld op te brengen.

Wonen is zo’n onderwerp waar die “broedende kip” hard aan het werk is. De resultaten zijn nog niet altijd zichtbaar, maar ze komen. De nota van uitgangspunten voor Alting en Smalbroek en de rapportage “Wonen in Westerbork” zijn de eerste eieren die gelegd worden. Bij dit onderwerp liggen de belangen ver uiteen, en we kunnen het niet iedereen naar de zin maken. Daarom moeten we zorgvuldig afwegen. Voor ons wegen de belangen van woningzoekenden zwaar. Daarom steunen we de toepassing van de Wet voorkeursrecht gemeenten. Daarmee kunnen we als gemeente gericht werken aan betaalbare woningen – iets wat lastiger is wanneer we dit volledig aan de vrije markt overlaten.

Politiek doe je niet voor jezelf. Je werkt samen aan het algemeen belang, met mensen die elk hun eigen ideeën, idealen en achtergrond meebrengen. Sommigen denken dat dit altijd gepaard gaat met harde confrontaties, maar mijn ervaring is dat het meestal juist in goede sfeer gaat.
En misschien is dat wel wat mij hoop geeft: dat we, ondanks verschillen, samen mogen bouwen aan een samenleving waarin iedereen meetelt. Dat vraagt luisteren, geduld en soms ook vertrouwen dat het goede groeit – vaak zonder dat je het meteen ziet.