Dat bevalt me goed. De pet van steunfractielid en de pet van trekker van de verkiezingscampagne. Het is zelfs niet nodig ze telkens op en af te doen. Want aan dat woord ‘campagne’ heb ik een hekel. Het is volgens mij onzin. Want een partij laat natuurlijk van zich horen. Bij verkiezingen heet dat opeens campagne. Maar we horen altijd bezig te zijn met waar we zo extra druk mee zijn als er verkiezingen aankomen. Wij noemen dat bij de ChristenUnie heel deftig de ‘permanente campagne’. Het zal wel. Ik vind het gewoon leuk om met een paar mensen interessante bijeenkomsten te organiseren. Voor wie maar komen wil, over wat wij nou toevallig belangrijk vinden. Zoals die van afgelopen week over jeugd en gezin. Daar word ik warm van. We blijven als partij naar de mensen komen. Hoewel ik graag meer mensen zou zien. En hoewel ik zopas nog verzuchtte tegen fractiemedewerkster Alma: ‘Ik heb het gevoel dat als ik niets meer doe er niets gebeurt.’ Dat gevoel is er. Dat hoort er nu eenmaal bij als je ergens aan trekt. En toch ben ik tegelijk trots op onze vaste achterban. Op onze duidelijke identiteit. Op de leden die trouw naar de vergaderingen komen. Op ons interessante en gezellige fractie overleg. Op de bevlogenheid en betrokkenheid vanuit bewogenheid. Omdat we gewoon zijn wie we zijn. Stabiel en betrokken. Christelijk-sociaal. Zonder poespas. Dan zit ik met liefde nog ’s avonds na het fractieoverleg deze weblog te tikken. Voor wie het lezen wil!

Arjan van Harten